Tango Argentyńskie cz.3 Hosted By Szkoła tańca i rozwoju Pandura. Event starts on Sunday, 17 September 2023 and happening at Szkoła tańca i rozwoju Pandura, Rzeszow, PK. Register or Buy Tickets, Price information.
Urocze dźwięki muzyki, piękno ruchów i taniec, który w swej unikalności rodzi się bezpośrednio na parkiecie – to właśnie argentyńskie tango. Ten taniec został wymyślony przez emigrantów pod koniec XIX wieku, którzy przyjechali do Argentyny w poszukiwaniu lepszego życia. Tango argentyńskie to pewnego rodzaju połączenia różnych kultur muzycznych i tanecznych. Może dlatego jest wyjątkowe. Kiedy pierwsze kroki i dźwięki tanga pojawiły się dwa wieki temu, zaraziły publiczność swoją delikatną zmysłowością i żarliwą pasją. W Polsce tango argentyńskie zaczęło zyskiwać popularność około 10 lat temu. I co roku ma co raz więcej fanów. W niedzielę i nie tylko wieczorami miłośnicy tego tańca idą na milongi (impreza albo miejsce, na której się tańczy tango argentyńskie). Tutaj przy dźwiękach muzyki tancerze tworzą nowy taniec, ponieważ tango argentyńskie to improwizacja. Ten taniec pożądania opiera się zwłaszcza na spontaniczności, bezpośredniości ruchów i kroków tancerzy. To właśnie rysuje niepowtarzalny wzór tańca na parkiecie. Czasami tango argentyńskie nazywają tangiem społecznym. W rzeczywistości to jest to samo. Jednym z głównych atrybutów tańca jest komunikowanie i przyjemność. Przy okazji, podczas tańca pary mogą wielokrotnie zamieniać się partnerami. Ale o tym później. Historia i rozwój argentyńskiego tanga Tango argentyńskie pojawiło się prawie dwa wieki temu. W tym czasie był duży napływ imigrantów z całej Europy do Argentyny. Byli to głównie mężczyźni, zwłaszcza samotni. Początkowo argentyńskie tango było ukierunkowane na mężczyzn. Za pomocą tańca silna płeć rywalizowała o względy kobiety. Natomiast gdyby kobieta chciała wzbudzić zazdrość mężczyzny, który jej się spodobał, mogła wybrać do tańca … kobietę. W każdym razie tango argentyńskie to taniec par. A szczytem doskonałości jest taniec mężczyzny i kobiety. Tango argentyńskie stało się uniwersalnym językiem, którym komunikowali się mężczyźni i kobiety różnych narodowości i kultur. Stopniowo taniec trafił do komunalnych akademików w których mieszkali biedni emigranci z rodzinami. I tango znów się zmieniło… Koniec XIX – początek XX wieku – czas, kiedy Argentyna zaczęła aktywnie kontaktować z Europą. Młodzi ludzie z zamożnych rodzin często przebywali w Europie na studiach. To oni rozpowszechnili w Paryżu argentyńskie tango. Taniec stał się nową pasją paryskiej szlachty. Wkrótce jednak został zakazany, głównie z powodów religijnych. Ale na 30-40 lata XX wieku przypadła osobliwa epoka odrodzenia tańca. Ten czas nazywa się „złotym wiekiem tanga”. Pod wieloma względami rozkwit tańca promował argentyński piosenkarz i kompozytor Carlos Gardel. Jego sentymentalne piosenki podbiły serca Argentyńczyków. Ludzie zaczęli gromadzić się w małych salonach, gdzie było bardzo mało miejsca do tańca. Takie były pierwsze taneczne wieczory tanga argentyńskiego. Lata 80. były nowym etapem jego rozwoju. Zaczęły się otwierać szkoły tanga, muzyka stała się bardziej zróżnicowana, znacznie różniła się od klasycznej. W latach 90. ubiegłego wieku obecne tango argentyńskie zastąpiło taniec sceniczny i klasyczny. Tango argentyńskie to zawsze dialog między kobietą a mężczyzną. Od umiejętności tancerzy zależy, jak subtelnie czują taniec i jego ruchy. Partner prowadzi, ale o tym, jak „słyszy” jego partnerka, zależy piękno i emocje tańca. Tango argentyńskie – nasze czasy Aby zarazić się tym tańcem, wystarczy go raz zobaczyć. I to znaczy właśnie miłość od pierwszego wejrzenia. Dziś tango argentyńskie to chyba jeden z najbardziej znanych tańców towarzyskich. Jeśli masz już 18 lat, możesz to zatańczyć. Najważniejsze jest pragnienie, poczucie rytmu i umiejętność improwizacji. Możesz uczyć się podstawowych kroków tanecznych w specjalistycznej szkole. Mimo uniwersalności, wciąż jest to taniec ze swoją techniką oraz zasadami. Milongi odbywają się w niektóre dni tygodnia. Są one organizowane albo w szkołach argentyńskiego tanga, albo w kawiarni. Głównym warunkiem – dostępność parkietu. Popatrzeć na tancerzy mogą wszyscy, ale nie każdy może wziąć udział w tańcu. Osoba musi mieć pewien poziom wiedzy i umiejętności tanecznych. Przy okazji, przy dobrej, ciepłej pogodzie taniec tanga argentyńskiego można zobaczyć na świeżym powietrzu. Tango argentyńskie opiera się na sekwencji kroków. One rodzą się spontanicznie. Najważniejszą rzeczą w tańcu jest partner, to on „pisze” utwór w rytmie. Nie musisz kupować specjalnych butów do trenowania argentyńskiego tanga. Dla mężczyzn pasują zwykłe buty na płaskiej podeszwie i z małym obcasem, a kobiecie będą pasowały wygodne buty lub sandały, najlepiej na niewielkim obcasie. Dzisiejsi fani tanga argentyńskiego tańczą: Tango; Tango-Walc; Milonga. Wszystkie wariacje tańca różnią się muzyką, a natura ruchów, technika i zasady są identyczne. Na przykład tango-walc jest miękki i delikatny, a tango jest bardziej śmiałe. Milonga jest psotna i wesoła. Tango argentyńskie nie ma twardo ustalonego rytmu. Sami tancerze wybierają tempo i charakter tańca. Ponadto na milongach zawsze brzmi muzyka dla wszystkich rodzajów tanga. Nauczyć się tańczyć tango można w ciągu miesiąca, ale niektórzy potrzebują więcej czasu. Wszystko zależy od indywidualnych umiejętności tancerza i trenera. Nie ma żadnych specjalnych ograniczeń dla zajęć tanga. Tancerz sam sobie wybiera tempo oraz obciążenie. Wiek też nie jest przeszkodą. Znam tancerzy, którzy miłość do tańca odkryli po 60. Ten taniec jest dobrą okazją do komunikowania się oraz do dobrej zabawy. Fani tanga argentyńskiego nie konkurują ze sobą, więc nie ma zawodów w ich klasycznym znaczeniu. W tym samym czasie często organizowane są festiwale. W tym i za granicą. Jednym z warunków tańca jest zmiana partnerów. To ma swoją własną wyjątkowość. Taka zmiana tancerzy pomaga odrzucić wszelkie indywidualne cechy ruchów, tym samym wypełniając taniec alternatywami. Pamiętajcie, tango argentyńskie to improwizacja. Czasami trudno powiedzieć, dlaczego zrobiłeś ten lub inny krok w tańcu. Prawdopodobnie odbywa się to na poziomie podświadomości. Ale w tym też tkwi piękno tańca. Wiadomo, że wszystko przychodzi z doświadczeniem. Ale jeśli nauczyłeś się podstawowych kroków, do przodu, do tyłu i na bok – możesz już tworzyć swój taniec.
Music and rhythms: Argentine Tango is typically danced to fast-paced and complex music with syncopated rhythms, while American Tango is typically danced to slower, more melodic music. Steps and movements: Argentine Tango uses small, precise steps to create intricate patterns on the dance floor, while American Tango uses larger steps and tends
Tango Tango argentyńskie i tango nowoczesne (europejskie), którego uczymy się na kursach tańca towarzyskiego, to dwa różne tańce. Tango zawsze było tańcem intymnym, nie wymagającym dużej przestrzeni. Kiedy jednak znalazło drogę do sal balowych Europy, jego styl nie zgadzał się z europejska ideą tańca balowego, a było to ponad sto lat temu. Autentyczny styl został szybko zmieniony. Piękno charakteru prawdziwego tanga zostało zastąpione szybszym, pulsacyjnym rytmem. Tango zostało włączone do konkursów tanecznych i powstał nowy trend, który nakazał tancerzom poruszać się wokół parkietu seria sztucznych marszów staccato, z przejściami sygnalizowanymi rodzajem zaraźliwych skurczów szyi, które wzbudzają sporo śmiechu w Argentynie. Narodziny tanga Tango pojawiło się w Argentynie w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Historycy spierają się, co do źródeł jego pochodzenia i do dziś nie przedstawiono spójnej historii powstania tego tańca. Najczęściej powtarzana teoria widzi w tangu syntezę elementów z wielu źródeł, takich jak candombe - granego na bębnach przez niewolników sprowadzonych z Afryki, czy milonga* - ludowej muzyki z pampasów, która zawierała zarówno elementy muzyki Indian, jak i kolonialistów hiszpańskich. Tango powstawało na przedmieściach, w biednych dzielnicach, w barach i domach publicznych (hiszp. prostbulos) jako muzyka miejskiej biedoty, co przywodzi na myśl muzykę rap lat dziewięćdziesiątych XX stulecia. Dziś dziwne wydaje się, ze pierwotnie tańczono tango na ulicach tylko w męskim gronie, a za nieobyczajne uważano, by tańczyła je kobieta z wyższych sfer. W swych początkach tango było zwierciadłem społeczności zamieszkujących przedmieścia Argentyny tyglem, w którym wymieszały się pasja, odwaga i wszechogarniająca zmysłowość. Mówiło się, ze Argentyńczycy oddychają w rytmie tanga, i to stwierdzenie najlepiej oddaje role, jaka tango odgrywało i wciąż odgrywa w kulturze tego kraju. Czas, miejsce narodzin i rozwój tańca o tak narzucającej się zmysłowości i nie ukrywanej seksualności, a nawet wulgarności - to nie przypadek. Buenos Aires było wówczas "stacja docelowa" wielkiej fali emigracyjnej z Europy. Jeszcze przed pierwsza wojna światową liczyło to miasto milion mieszkańców, a ponad polowe z nich stanowili obcokrajowcy. Byli to przeważnie mężczyźni, zatrudnieni w wielkich rzeźniach, garbarniach, magazynach, chłodniach i gazowniach. Potrzebne były kobiety. Nie wielkie, francuskie damy, lecz "towar masowy". Ich sprowadzaniem zajęła się pewna rzutka mniejszość, zamieszkująca w Buenos Aires, która w latach 1870-1930 uprawiała handel żywym towarem na skale międzynarodową. Taniec potępiony Początkowo tango było gra symbolizującą wzajemne relacje miedzy alfonsami a ich "podopiecznymi", do czego zresztą nawiązywały tytuły pierwszych utworów oraz choreografia. To w dużym stopniu tłumaczy te typowa drapieżność i aurę machismo, którymi nacechowany jest ów taniec. Wpływ na ewolucje tanga i jego ugładzenie miały wydarzenia społeczno-polityczne. Rozpowszechniło się ono wśród klas wyższych wraz z przyznaniem prawa głosu wszystkim obywatelom (w Argentynie nastąpiło to w 1912 roku), co poprawiło pozycje społeczną kobiet i doprowadziło do zmniejszenia różnic klasowych. I tak rozpoczęła się zadziwiająca kariera tańca, który z domów publicznych trafił na salony. W początkach XX wieku fala tanga rozlała się po świecie drogą dość szczególną ulic i portowych domów publicznych "pożeglowało" do innych portów. Do Europy dostało się najprawdopodobniej przez Marsylie, a najbardziej spektakularnym momentem kulminacyjnym w tej europejskiej wędrówce był 1 stycznia 1914 roku, gdy arcybiskup Paryża zagroził ekskomunika potencjalnym tancerzom. Nie przeszkodziło to jednak tangu w zdobyciu popularności, która z czasem uczyniła je, obok fokstrota, symbolem lat trzydziestych i czterdziestych. Carlos Gardel Za największego spośród tych, którzy kiedykolwiek śpiewali tango i za jednego z największych kompozytorów tego gatunku muzycznego Argentyńczycy uważają Carlosa Gardela. To on uznawany jest za twórcę tanga argentyńskiego, bo to dopiero on wyprowadził je z nizin społecznych, uczynił bardziej "przyzwoitym" i strawniejszym dla "wyższych sfer". Nastąpiło to w latach dwudziestych, a szczególnie w trzydziestych, kiedy Gardel wyruszył do Europy i podbił Paryż. Niestety, wkrótce po sukcesach odniesionych w Europie stracił życie w katastrofie lotniczej nad Kolumbia. Płyty z jego nagraniami rozchodziły się w ogromnych nakładach, a i dziś cieszą się niemałym powodzeniem. Wtedy, w tragicznym 1935 roku, odprowadziło Gardela na cmentarz Chacarita w Buenos Aires tysiące wielbicieli. Dziś pod jego grobowcem leżą zawsze świeże kwiaty. Tu wznosi się tez jego posag naturalnej wielkości: uśmiech utrwalony w grynszpanie, ręka podniesiona lekko jak przy śpiewaniu, w której dwa wyciągnięte palce proszą o papierosa. I rzeczywiście - nawet w deszczowe dni żarzy się miedzy nimi jakiś "Parisienne" lub "Extra". Wieść niesie, ze, kto włoży zapalonego papierosa miedzy te palce, temu spełni się życzenie. Tango rozkwita... W pierwszym, powojennym dziesięcioleciu magia tanga trwała przede wszystkim na obrzeżach rozrastającego się nadal Buenos Aires, gdzie wiele jeszcze wybrukowanych ulic rozpływało się w stepie. Juan Peron kazał wybetonować wiele prostokątnych placyków wielkości boiska do gry w koszykówkę, aby napływający robotnicy przemysłowi mieli możność uprawiania sportu i różnego rodzaju gier. Na tych betonowych placykach, zalanych w gorące letnie noce jaskrawym światłem, kołysały się w rytmie tanga objęte zmysłowo pary. ... odchodzi... Skończyło się to w 1955 roku, gdy zbombardowano Buenos Aires. Nad La Plata nastała nowa epoka. Królował w niej Bill Haley i Rock'n'Roll, a potem zaczęły się kurczyć obszary marzeń, otoczone brutalnością politycznej rzeczywistości. Pod rządami generałów także tangu musiało zabraknąć powietrza. Czarna karta w historii rozwoju tego gatunku muzycznego jest okres od lat pięćdziesiątych do osiemdziesiątych XX wieku, kiedy to Argentyna rządzona była przez dyktatury wojskowe, a zgromadzenia publiczne jakiegokolwiek rodzaju były zakazane. Ciągłość rozwoju tanga została przerwana, a wielu artystów wyemigrowało bądź zaprzestało występów. ... i powraca Od lat osiemdziesiątych zeszłego wieku tango przeżywa swój renesans. Za sprawa wielkich spektakli jak "Forever Tango" czy filmów takich jak "Tango" Carlosa Saury taniec ten znowu zauroczył tysiące. W Europie, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, nawet w Australii, RPA i w Hong Kongu powstały kluby zrzeszające miłośników tego tańca i stylu. Spotykają się regularnie, organizują kursy, warsztaty i pokazy. W Polsce taka właśnie działalnością zajmuje się Akademia Tanga Argentyńskiego w Warszawie. Astor Piazzolla Astor Piazzolla (1921-1992) jest jednym z najważniejszych kompozytorów tworzących tanga po II wojnie światowej. Urodził się w Argentynie, wychował w Nowym Jorku, gdzie zdobywał wiedze na temat jazzu i muzyki klasycznej. Wrócił do Argentyny i jako bandoneonista grał w zespole Anibala Troilo. Równocześnie studiował u znanego argentyńskiego kompozytora Alberto Ginastery, któremu przedstawił go mieszkający wówczas w Buenos Aires Artur Rubinstein. Kontynuacja studiów kompozytorskich był pobyt w Paryżu i studia u francuskiej kompozytorki i dyrygentki Nadii Boulanger. Po powrocie z Paryża Piazzolla założył Quintetto Nuevo - zespól, który otwiera nowy rozdział w historii tanga - tango nuevo. Prezentował on nowa formę łączącą tradycje z nowoczesnymi technikami kompozytorskimi, wykorzystującymi pomysły takich sław, jak Maurice Ravel, Olivier Messiaen, Arnold Schnberg, Bla Bartók i Igor Strawinski. Piazzolla dzięki innowacjom, które wprowadzał, wzbogacając język tanga, naraził się tradycjonalistom postrzegającym tango jedynie przez pryzmat jego wartości taneczno-użytkowych. Tango Piazzolli pomimo swej odmienności wciąż oddaje czar dawnych czasów, kiedy było tańczone w zadymionych prostbulos przez ludzi z argentyńskich przedmieść z cygarem w kącikach ust, którzy nadali tangu ekspresje i niepowtarzalny styl. * słowo milonga ma dwa znaczenia: 1. miejsce gdzie się gra i tańczy tango, stad "milonguero" i "milonguera" to mężczyzna i kobieta tańczący tango 2. jeden z rodzajów muzyki tanga charakteryzujący się szybkim rytmem, wesołym nastrojem utworu oraz nieco odmiennym sposobem tańczenia: partnerzy są nachyleni do siebie pod katem, opierając się o siebie górna częścią klatki piersiowej, czyli w tzw. bliskim objęciu ("close embrace"). Skoro już jesteśmy przy rodzajach tanga, to istnieją jeszcze: tango lub tango de salon - najbardziej typowy, najczęściej spotykany styl tańczenia tango walc - tango zawierające warstwę melodyczna w rytmie walca; oprócz tego - jak to zwykle w tangu - ma tez inne warstwy rytmiczne w rytmie parzystym; pozwala to tancerzom na pewna dowolność w wyborze linii rytmicznej; można chwilami przyśpieszać i zwalniać krok, dostosowując go zmiennie do różnych warstw melodycznych; szczególnie dobrze do takiej muzyki pasują wszelkiego rodzaju obroty orillero [wym. orijero] - uważany za najstarszy styl tanga; nazwa pochodzi od słowa "orilla" oznaczającego przedmieścia Buenos Aires, gdzie narodziło się tango; ten styl, podobnie jak canyenge, nie używał "kociego kroku", czyli przesuwania stop tuz nad parkietem; teraz chyba już nikt dokładnie nie wie, jak naprawdę wyglądał, bo zaginął chyba pól wieku temu albo i więcej - ludzie tańczący w ten sposób odeszli, zanim powstała technika umożliwiająca zarejestrowanie ich tańca canyengue [wym. kandzenge] - trochę młodszy od orillero, ale tez stary i zanikający styl; znają go i uczą bardzo starzy tancerze właściwie tylko w Argentynie; gatunek na wymarciu tango-show albo fantasia tango - taniec z elementami niemal baletu, ze skomplikowanymi i efektownymi układami choreograficznymi, tańczony na pokazach mistrzów Postawa taneczna Gdy rozpoczynamy taniec, powinniśmy pamiętać o jego historycznym, intymnym charakterze tańca spelunek i burdeli. Tancerz, który podchodzi do tanga w jego autentycznym stylu, powinien wczuć się w role i przynajmniej w wyobraźni zamienić parkiet w ciemny kat knajpy. Partnerzy w tango powinni stworzyć swój intymny świat, świat, w którym będą tańczyć ze sobą i dla siebie swoje własne, prywatne tango. Mężczyzna swoja lewa ręką ujmuje prawa dłoń kobiety. Lewa ręka mężczyzny jest lekko przygięta. Jego prawa ręka znajduje miejsce na plecach kobiety. Prawą ręką będzie on prowadził swoja partnerkę. Dla niej będzie wygodnie ułożyć lewa rękę na prawym przedramieniu, ramieniu, plecach, a czasem nawet na karku mężczyzny. Łokcie są odwiedzione od boków ciała. Tancerze dostosowują swoje ramiona, stawiając lekki opór, ale nie usztywniając ich. Pomoże to mężczyźnie odpowiednio prowadzić kobietę, a kobiecie reagować na prowadzenie. Przy niektórych figurach jest to najłatwiej osiągalne przy lekkim oporze prawej ręki kobiety. Partner zwraca głowę w lewo. Całkiem naturalne jest tańczyć policzek przy policzku, ale również mniej intymna pozycja jest uznawana. Punkt wyjściowy dla kontaktu ciał znajduje się mniej więcej na wysokości przepony. Dotyk bioder lub brzuchów jest wyjątkiem, a nie zasada. Tancerze nie powinni pokładać się na sobie, a ciężar ciała powinien być utrzymywany przez nogi. W przeciwieństwie do tanga nowoczesnego, gdzie mężczyzna sztywno utrzymuje ramiona w tej samej pozycji w stosunku do ciała, by zapewnić silny uchwyt kobiecie, w tangu argentyńskim ramiona mężczyzny nie są trzymane tak sztywno, przez co kontakt ciął nie zawsze zostaje zachowany, zwłaszcza, gdy tancerze przechodzą do bardziej zaawansowanych figur. W tangu argentyńskim figury często zawierają długie sekwencje tańca na malej powierzchni parkietu. Krok podstawowy składa się trzech części: rozpoczęcia - (Salida) części środkowej - (Cruzada) zakończenia - (Rezolucion) START DO TYLU (występuje w wersji europejskiej, Argentyńczycy zaczynają od razu w bok) Rozpoczęcie: tancerze ustawieni twarzą do siebie (rysunek powyżej). Stopy u obojga złączone. Mężczyzna stoi na lewej, a kobieta na prawej nodze. Mężczyzna Krok prawa noga do tylu Krok lewa noga do boku, nieco szerszy niż krok partnerki Kobieta Krok lewa noga naprzód Krok prawa noga do boku Obroty: figurę te można tańczyć nie stosując obrotu, lub z obrotem w lewo (maksymalnie 180 stopni) CRUZADA kontynuujemy poprzednia figurę Mężczyzna Krok prawa noga naprzód, z prawej strony stóp partnerki Krok lewa noga naprzód, z prawej strony partnerki Dostawienie prawej nogi do lewej, z pełnym przeniesieniem ciężaru ciała Kobieta: Krok lewa noga do tylu Krok prawa noga do tylu Skrzyżowanie lewej nogi przed prawa, z pełnym przeniesieniem ciężaru ciała Obroty: figurę te tańczy się nie wykonując obrotu. ZAKONCZENIE W POZYCJI ZAMKNIETEJ kontynuacja poprzedniej figury Mężczyzna Krok lewa noga naprzód Krok prawa noga do boku Dostawienie lewej nogi do prawej, z pełnym przeniesieniem ciężaru ciała Kobieta Krok prawa noga do tylu Krok lewa noga do boku Dostawienie prawej nogi do lewej, z pełnym przeniesieniem ciężaru ciała Obroty: bez obrotu lub z obrotem w lewo.
Zapraszamy na zajęcia tanga argentyńskiego z Rafal Witkowski Tango i Alessandra Wiktoria! :) Kiedy? poniedziałek 17:30-18:30 poziom początkujący -
Krótka historia tanga Które tango tańczymy? “Tango” jest terminem, którym określa się dwa tańce tak różne od siebie, że pod pewnymi względami trudno znaleźć jakiekolwiek podobieństwo. Czerpią z symboliki i zasad w pewnym sensie przeciwstawnych. Na potrzeby niniejszego tekstu podzielmy tango na trzy, zupełnie niezależne od siebie grupy: Tango argentyńskieTango międzynarodoweShowtangoTango argentyńskie tango argentyńskie (ang.: argentine tango): to właśnie chcesz tańczyć To właśnie tango jest tańczone na milongach, to ono stanowi kanwę unikalnego, popularnego na wszystkich kontynentach środowiska tangueros, to ono jest przedmiotem niniejszego przewodnika. Tango międzynarodowe tango międzynarodowe (ang.: ballroom tango): to nie to tango Taniec opracowany na kanwie tanga argentyńskiego z przeznaczeniem dla pokazów i turniejów. Tańczony na balach tańca towarzyskiego. Jest osadzony w zupełnie innej poetyce niż tango argentyńskie. Zdecydowanie nie gra się go i nie tańczy się go na milongach. (Taniec towarzyski skodyfikowany i zaliczany do kanonu tańców standardowych, nauczany w standardowych szkołach tańca towarzyskiego i oceniany na turniejach tańca towarzyskiego (od 1922 r.). Showtango showtango: tego się nie tańczy na milongach Produkt widowiskowy przeznaczony do oglądania przez szeroką publiczność. (Nazwą showtango określa się nie tyle nawet styl tańca, ile układy choreograficzne przygotowywane z myślą o pokazach, turniejach klasy pop (jak np. “Taniec z gwiazdami”), filmach etc. W różny sposób i w różnym stopniu czerpią one z tanga, innych tańców, pokazów zręczności etc. i ich związek z tangiem bywa różny, czasem wręcz symboliczny. Pokrewne pojęcia, to tango fantasia, tango escenario) Czym tango różni się od innych tańców towarzyskich Tango argentyńskie jest nieskodyfikowanym tańcem improwizowanym. Łatwo zrozumieć jego dość unikalną naturę przyrównując je do języka komunikacji dotykowo-ruchowej w parze. W języku werbalnym – do rozmowy konieczne są najprostsze jego części składowe – słowa, tudzież ogólne reguły tworzenia zdań, umiejętność formułowania klarownych wypowiedzi, reguły porozumiewania się. Uczenie się gotowych zdań lub dłuższych wypowiedzi da co najwyżej deklamację, nigdy zaś pasjonującą rozmowę, bo ta zawsze jest unikalna. Co więcej, zbyt ścisła kodyfikacja gramatyczna staje się gorsetem, który np. wielce utrudnia tworzenie poezji. Podobnie w tangu – taniec w parze traktować należy jako dialog, zawsze unikalny nieplanowalny; jako ciąg propozycji i reakcji. Postrzeganie tanga przez pryzmat figur i ich układów zabija wolność i dialog, stanowiące kwintesencję tanga. Veronica Toumanova, Dlaczego twój nauczyciel tanga bardzo chce, żebyś tańczył(a), a wciąż uczy cię tylko kroków? (tłum. L. Hojnacki). Dostępny: Tyle musisz umieć rozróżnić Początkujący tanguero powinien rozróżniać przede wszystkim kilka różnych tańców tańczonych na milongach. TradycyjneNoweTangowalcNuevoMilongaNeotangoTradycyjne TANGO TRADYCYJNE Metrum 2/4, tempo w granicach ok. 60-75 bpm. Taniec w parach, improwizowany, uformowany przed ponad stu laty w Argentynie i Urugwaju (właściwiej: głównie w Buenos Aires i Montevideo). Ze swojej natury (improwizacja i brak oficjalnej kodyfikacji) ma wiele odmian i styli. Tańczone na wszystkich milongach. Nowe TANGO NOWE, NUEVO, NEOTANGO, ELECTROTANGO ALTERNATIVO (TANIEC) Metrum – jak w p. [1]..[3], tempo w szerokich granicach od ok. 80 bpm. Szerokie spektrum współczesnych reinterpretacji tanga (muzyki lub/i tańca) zasługujące na szersze omówienie. Zwłaszcza pojęcie “nuevo” jest nieostre i przypisuje się mu bardzo różne desygnaty. Jest grane i tańczone w różnym zakresie na różnych milongach, często jako tzw. tanda specjalna. Tangowalc TANGOWALC, TANGO VALS Metrum 3/4, tempo w granicach ok. 170-220 bpm. Trzymiarowy taniec ściśle związany (sposób trzymania i prowadzenia, improwizacja etc.) z tangiem argentyńskim. Jest tańczony na wszystkich milongach. Zwykle jest to co szósta tanda. Tanecznie jest zbliżony do tanga; używa się niemal tych samych środków wyrazu, jednak tańczony jest bardziej płynnie. Unika się kroków i ozdobników, które wymagałyby spowolnienia ruchu. (Dla zupełnie początkujących, którzy niefortunnie znaleźli się na parkiecie podczas walca: traktuj bit każdego taktu (tu: pierwszą miarę) jako krok. Tempo będzie wtedy odpowiadało tangu i możesz spokojnie przespacerować tandę.) Nuevo TANGO NUEVO Tego terminu często używa się zamiennie z neotango (p. niżej), jednak tu posłużymy się jego pierwotnym zakresem znaczenia, co pozwoli nieco uporządkować szeroką i nieusystematyzowaną problematykę. Powstało w Buenos Aires w latach osiemdziesiątych XX w., kiedy po okresie utajenia tanga (patrz Dark Era) pojawiły się zręby nowoczesnej metodyki nauczania tego tańca. Twórcy nowego, stosowanego dziś powszechnie podejścia (Fabian Salas i Gustawo Naveira) opracowali opartą na współczesnym stanie wiedzy metodykę nauczania oraz wprowadzili nowe elementy tańca. Z tego punktu widzenia nauczane dziś i tańczone tango w całości… jest nuevo. Salas i Naveira zapoczątkowali w ten sposób nową falę procesu ewolucji tanga, która trwa do dziś. Milonga MILONGA (TANIEC) Metrum 2/4 (czasem 4/4), tempo w granicach ok. 160-230 bpm. Szybszy od tanga taniec zachowujący wiele jego elementów, jednak w przeciwieństwie do poważnego, dramatycznego tanga jest mniej poważny, żartobliwy. W dzisiejszej formie tańczona na wszystkich milongach. Zwykle jest to co szósta tanda. Tańcząc milongę wykorzystuje się pewne elementy tanga, jednak różnice (sposób prowadzenia, stawiania stóp, chodzenia etc.) są bardzo znaczne i wynikają zarówno z innej proweniencji milongi, jak i ze znacznie szybszego tempa. Zwykle wyróżnia się dwie jego odmiany: milonga lisa (w której tancerze stawiają stopy wraz z każdym bitem muzyki) oraz milonga con traspié, w której tancerze stosują traspiés i conrapassos, tj przenoszą ciężar ciała z jednej nogi na drugą w podwojonym tempie lub wykonują trzy kroki w czasie dwóch bitów. Neotango NEOTANGO Tym mianem określa się często freestyle’owe podejście do tanga. Z argentyńskiego tanga czerpie jego istotę – improwizację oraz stały dialog między prowadzącym i podążającą. Wykorzystuje także wiele traktowanych jako część tworzywa tańca elementów tanga takich jak sposób chodzenia, figury, ozdobniki etc. Wolność kreacji i ekspresji ma wyższy priorytet niż w tangu, zaś tradycyjne reguły – niższy. Objęcie – jak w tangu – jest zmienne, ale użytkowany zakres tej zmienności jest większy. Częściej wykorzystuje się dalekie objęcie i wspólną dynamikę ciał partnerów do kreowania ekspresywnego ruchu (np. śmiałych odmian colgad i volcad). To one już na pierwszy rzut oka odróżniają neotango od tanga tradycyjnego, a także to one tancerzy młodych lub/i mało doświadczonych pociągają często znacznie bardziej niż precyzyjna “zabawa drobiazgami” tak uwodząca zaawansowanych milongueros. Dlatego też neotango jest przez wielu zwolenników tanga tradycyjnego kojarzone z dalekim trzymaniem, wysokimi figurami i zaborczością przestrzenną. Należy jednak podkreślić, że nie stanowią one istoty neotanga, a są jedynie częścią poszerzonej możliwości wyboru środków ekspresji, z których tancerze mogą (lecz nie muszą) korzystać stosownie do temperamentu, nastroju, dostępnej przestrzeni oraz stylu interpretowanej muzyki. Tango nuevo może być tańczone do tradycyjnych tang, do muzyki Astora Piazzolli i podobnych mu twórców, do nowoczesnej muzyki “okołotangowej” (nuevo, neotango, electrotango etc.), a także do muzyki nie będącej tangiem i nie komponowanej z tą myślą. Co to jest milonga? Kiedy zacząć chodzić na milongi? Kiedy zacząć chodzić na milongi? Od razu. To niezwykle ważne. Jeżeli jesteś bardzo początkujący(a), to może nie zawsze będziesz upragnioną zdobyczą dla starych wymiataczy. Znam osobiście nader wiele smutnych przypadków prawdziwych katastrof będących udziałem osób, które zbyt długo uczyły się tańczyć przed swoją pierwszą milongą (w przyszłości umieszczę tu uzasadnienie, na razie uwierz na słowo w swoim własnym interesie – przyp. aut.). Przyjdź na milongę już po pierwszej lekcji (lepiej przed!); wcale nie musisz jeszcze tańczyć: zobacz i poznaj ludzi (to obniży Twoje obawy, bariery, ułatwi przyszły taniec), zobacz jak tańczą, jak się zachowują (praktyczna znajomość reguł pomoże Ci uzyskać większą pewność siebie), przymierz się w myślach do milongi (czy na pewno chcesz z nimi bywać i tańczyć, czy to faktycznie może być Twoje hobby?). Jeżeli w Twojej okolicy jest więcej milong, zwiedź je. Milongi bardzo się różnią… wszystkim. Może warto chodzić na inną? Może warto dojechać dalej na “lepszą” (dla Ciebie)? Zacznij tańczyć jak najwcześniej. Nikt się nie dziwi, jeżeli początkujący jest nieco nieporadny. Zwykle budzi wyrozumiałość i chęć pomocy. I radość, że jest! Każdy z nas kiedyś zaczynał! Znacznie mniej ciepłych uczuć budzi osoba, która od dawna się uczy i nie czyni postępów (a to bez milong prawie pewne). Najmniej ciepłych uczuć budzi osoba o utrwalonych złych nawykach (a to wcześniej lub później zagraża każdemu, kto długo chodzi na kursy, nie tańcząc jednocześnie na milongach lub/i tańcząc głównie z jedną osobą. Tańcz jak najwięcej od początku! Z kim się da. Taniec z inną początkującą osobą (np. koledzy z kursu) może być mniej stresujący niż z “wymiataczami”. Taniec z dobrym tancerzem jest także bardzo ważny. Jeżeli nie działają ogólne zasady (nie proszą Cię, lub nie masz odwagi po prostu zaprosić do tandy), uważam za całkiem sensowny pomysł werbalne poproszenie zaawansowanego tancerza (niezależnie od płci) o tandę połączone z prostym i naturalnym wyjaśnieniem swojego braku zaawansowania (u mnie działa – przyp. aut.). Jeżeli to możliwe, korzystaj na początku z milong dla początkujących, proś o taniec na “praktyce”; jeżeli nie ma takiej możliwości – proś na zwykłej milondze. Lepiej na samym początku, kiedy parkiet jest jeszcze pustawy. Przychodzenie na sam początek milongi jest zresztą prawie obyczajem wśród początkujących. Jak często chodzić na milongi? Jak często chodzić na milongi? Jedna milonga w tygodniu, to raczej minimum. To nie znaczy, że nie da się rzadziej. To znaczy “tylko tyle”, że inaczej nieprędko nauczysz się tańczyć na tyle dobrze, aby taniec był przyjemnością i dla Ciebie, i dla Twoich partnerów (partnerek). Częste milongi tego nie zapewnią, ale rzadkie – wykluczą. Oczywiście milonga milondze nierówna: wiele zależy od tego, czy tańczysz przez kilka godzin bez przerwy, czy też wychodzisz na parkiet do jednej lub paru tand, a także od tego czy tańczysz z jedną osobą (to źle), czy z wieloma (do dobrze). Wreszcie – sporo zależy od tego, z kim tańczysz (nie jest złym pomysłem, jeżeli nie z samymi słabymi i nie z samymi mocnymi tancerzami). Najkrócej mówiąc Najkrócej mówiąc: wieczór (zwykle organizowany regularnie, często co tydzień), podczas którego tańczy się tango argentyńskie oraz (w mniejszych dawkach) pokrewne tańce (takie jak tangowalc, milongę etc.); na milondze gra się w określonym układzie odpowiednio dobraną muzykę, zaś tancerze stosują się do milongowych obyczajów (które opisujemy poniżej) miejsce, o którym mowa powyżej); czasem jest to sala taneczna szkoły tańca, czasem lokal publiczny (np. kawiarnia, restauracja), niektóre, duże milongi odbywają się w salach przeznaczonych tylko do tego celu; ważnym elementem wyposażenia miejsca jest odpowiednia podłoga (równa i dość śliska, optymalnie parkiet). Jak odnaleźć się na milondze, czyli kilka praktycznych porad? UBIÓR BUTY I DODATKI WSZYSCY Strój. Dobór stroju na milongę powinien obejmować jednocześnie aspekty wizualny (w tym schludność, elegancja, tangowy styl i “klimat”), użytkowy (w tym swoboda ruchu, komfort własny i partnera/ki). Postulat jednoczesnego spełnienia obu tych aspektów skłania do odrzucenia strojów w których czujemy się świetnie, ale nie pasują stylistycznie do klimatu tanga (np. za mało eleganckie, zdecydowanie sportowe etc.), w których wyglądamy świetnie, które są bardzo eleganckie, ale nie mają odpowiednich parametrów użytkowych dla nas (np. mało stabilne buty, krępujące ruchy ubrania) lub dla partnerów (np. “czepliwe” ozdoby, twarde elementy, chropowate tkaniny). Różne poziomy akceptowalności dla różnych “poziomów elegancji” zależą od lokalnego środowiska oraz od rangi wydarzenia. Np. T-shirt, dżinsowe spodnie u Pań czy też koszulka z krótkim rękawem u Panów mogą być całkiem naturalne na popołudniowej praktilondze, jednak już na dobrą lokalną milongę wybiorą się tak raczej nowicjusze i zawodowi kontestatorzy stylu, zaś na encuentro milonguero taki typ stroju zostałby uznany za całkiem niestosowny. Zaawansowani tancerze odruchowo identyfikują także stroje wprawdzie eleganckie ale “nietangowe” zarówno z przyczyn stylistycznych jak i użytkowych. Warto podkreślić, że brak formalnej dezaprobaty dla “nietangowego” stroju nie zmienia faktu, iż wielu tancerzy z osobami ubranymi nietangowo tańczy mniej chętnie lub wcale. Tylko nieliczni programowo omijają partnerów/partnerki “niestosownie ubrane”. Znacznie więcej osób traktuje jednak strój potencjalnego partnera/partnerki jako ważny wskaźnik pomocny w szybkim skategoryzowaniu nieznajomej osoby na skali “obserwator – początkujący – wymiatacz” lub/i po prostu dla własnej przyjemności woli tańczyć z osobą, która swoim strojem zdradza dbałość o nastrój, szacunek dla innych uczestników, tangowe obycie oraz afirmację dla społecznych tradycji tanga. Reasumując: nawet jeżeli dla Ciebie strój jest mało istotny, to może on istotnie wpływać na Twoje możliwości wyboru partnerów i “wytańczenia się” na milondze. W dalszej części rozdziałuj skonkretyzujemy owe ogólne zasady w postaci serii konkretnych rad i zaleceń. Okulary: jeżeli nosisz okulary, to albo rozważ użycie soczewek kontaktowych, albo zdejmuj szkła na czas tańca(!). Tak postępują wszyscy doświadczeni tancerze. Okulary przeszkadzają w tańcu obojgu partnerom, czasem bardzo dotkliwie. Nawet jeżeli nie powodują bezpośrednich urazów twarzy, to zbyt często wymuszają na jednym lub obojgu partnerów nienaturalne ułożenie głowy, które obniża komfort tańca, równowagę etc. Zdjęcie okularów do tańca jest także sygnałem niewerbalnym – symbolem skupienia się na tańcu w parze. PANIE BucikiGóraDółDługośćFryzura i okoliceBuciki Buciki: lekkie, dobrze trzymające stopę, o gładkich i śliskich podeszwach (to bardzo ważne, będziesz wykonywać mnóstwo pivotów (obrotów na stopie); nawet jeżeli “dasz radę” na tępej podeszwie to silnie przeciążysz stawy, a szkoda iść na tangową emeryturę po miesiącu). Szpilki wskazane, bo inaczej będziesz stale tańczyła na palcach (ważne: pasek trzymający kostkę). Bez długich nosków. Płaska podeszwa jest możliwa, jednak zalecana tylko jako przejściowa alternatywa na zmianę (wtedy bardzo elastyczna lub dwuczęściowa – naprawdę będziesz tańczyła na palcach). Naturalnie dobre, tangowe buty profesjonalnej firmy są zwykle drogie, jednak czasem naprawdę czynią cuda. Góra Góra: unikaj sztywnych, grubszych, wydatnych, “czepliwych” ozdób z przodu (to co w lustrze wygląda świetnie, czasem jest niebywale zdradliwe w bliskim objęciu. Może uwierać Ciebie lub (częściej) partnera, utrudniać lub uniemożliwiać najprostsze skręty i obroty, może Ci lub/i Twojemu partnerowi odebrać całą radość i swobodę. Uważaj na tył na wysokości ręki partnera (na całej szerokości): zdradliwa ozdoba lubi się zaczepić o zegarek (guzik mankietu, opaskę fit) partnera w najmniej odpowiednim momencie. Szukaj tkanin miłych w dotyku, o odpowiednim poślizgu (z obu stron), zdecydowanie unikaj tkanin chropowatych, pokrytych twardymi elementami (takich jak cekiny, koraliki etc.). Dół Dół: spódnica raczej luźna, głębokie rozcięcia (lepiej więcej niż jedno) są w cenie bo pozwalają na swobodne ruchy nóg. Możesz je połączyć np. z getrami, jeżeli nie chcesz pokazywać nóg. Unikaj wąskich spódnic (dłuższe uniemożliwią pracę nóg bardziej skomplikowaną niż spacer, krótsze w większości nie będą się unosiły znacznie chętniej niż przy normalnym użyciu. Spodnie albo bardzo elastyczne (bliżej legginsów), albo bardzo luźne (ale wtedy lepiej zebrane w kostce). Długość Długość: uważaj z długim dołem. Jak bardzo łatwo zaczepić własnym obcasikiem o rąbek spódnicy, mankiet spodni etc. dowiesz się szybciej niż myślisz. W ramionach wytrawnego tancerza zapewne przetrwasz taki incydent bez upadku, jednak jest to zawsze sytuacja niebe
The forms of Tango are like stages of a marriage. The American Tango is like the beginning of a love affair when you are both very romantic and on your best behavior. The Argentine Tango is the next stage when you are in the heat of passion and all kinds of emotions consume you. The International Tango is like the end of the marriage when you
Tango argentyńskie - to niezwykle zmysłowy, w 100% improwizowany taniec w parze. Tajemniczy delikatny i ma nic wspólnego ze swoją balową wersją tańczoną na konkurach tańca towarzyskiego!Tango urodziło się w barach i domach publicznych XIX-wiecznego Buenos Aires, a jego liryka jest przepełniona nostalgią i namiętnością. Taniec ten nie wymaga większego wysiłku fizycznego, wszystkie ruchy i prowadzenia są ma czar niezwykłej intymności, wymaga pełnej harmonii w parze i precyzyjnego prowadzenia. Zarówno taniec, jak i muzyka zostały wpisanę na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości UNESCO. Nie ma opcji, że się w tym tańcu nie zakochasz
Justyna & David Tango, Warsaw, Poland. 712 likes · 5 talking about this. Justyna Jędrzejewska (Polska) oraz David Zeke Romeo (Argentyna) 20-letnie doświadczenie w tangu Justyna & David Tango
Mamy ogromną przyjemność zaprosić po raz pierwszy w Lublinie na warsztaty z wyjątkowymi tancerzami i instruktorami Marią Kraft i Nzarem Mikhalyk. Kilka słów od nich o nich: My, czyli Nazar i Maria, jesteśmy nauczycielami tanga argentyńskiego w Warszawie. Tango, to styl naszego życia. Wszystko jest z nim związane i kręci się dookoła tej pasji – przynosząc nam wiele radości każdego dnia! Tango, to nie tylko taniec, którego sens tkwi w objęciu – to cała kultura, żywy i dynamiczny świat, otwarty na nowości, ale jednocześnie szanujący tradycję. Tango, to unikatowy sposób komunikacji, język zmysłów, dzięki któremu można rozmawiać o wszystkim. To również lekkość, radość, harmonia współdziałań, czysta improwizacja, oraz świetny sposób na częste podróże i zawieranie nowych znajomości. Uczymy tanga argentyńskiego już od 13 lat – czyli od 2008 roku. Przez cały ten czas, wielokrotnie uczestniczyliśmy w warsztatach oraz lekcjach indywidualnych u najlepszych maestros tanga argentyńskiego, dzięki czemu wypracowaliśmy swoją własną metodę nauczania tego tańca. Nieustannie doskonalimy swoje umiejętności – jesteśmy przekonani, że rozwój nauczyciela ma kluczowy wpływ na rozwój jego uczniów. Na naszych zajęciach zwracamy szczególną uwagę na mechanikę ruchu ciała, proces współdziałania w parze. Wszystkie lekcje tanga budujemy na przekonaniu, że tańczyć może każdy, trzeba tylko troszeczkę się postarać. Do każdego ucznia podchodzimy indywidualnie, pomagając mu odkryć swój własny taneczny potencjał. Przekazujemy wiedzę tym, którzy lubią i chcą się rozwijać, oraz kształtować swoje umiejętności. Naszym głównym celem jest nauczanie tanga argentyńskiego w jego naturalnym, socjalnym charakterze. Zależy nam na tym, aby nasi uczniowie swobodnie tańczyli na milongach oraz międzynarodowych festiwalach i maratonach tanga. W świecie tanga argentyńskiego współpracujemy z różnymi instytucjami kultury, uczelniami, a także firmami. Tańczymy, uczymy oraz organizujemy duże wydarzenia tangowe, między innymi: – coroczny Vinyl Tango Maraton de Oro w Krakowie, Vinyl Tango Maraton Vinyl Mania w Warszawie – oraz coroczny Warsaw Tango Meeting z warsztatami maestros z Argentyny: Cristian Palomo y Melisa Sacchi, Graciela González, Jonathan Saavedra y Clarisa Aragon, Daniel Nacucchio y Cristina Sosa. Czekamy na spotkanie z Wami. Nazar y Maria Plan warsztatów: Sobota 12:00 – 13:30 Caminata, techniki i narzędzia dla płynnego poruszania się po parkiecie podczas tańca. // Open level 13:45 – 15:15 Funkcje objęcia. Podstawy tworzenia kontaktu w parze. Główne różnice między bliskim a otwartym objęciem. // Open level Niedziela 12:00 – 13:30 Giro i enrosque – podstawy, budowanie sekwencji od prostych do bardziej złożonych. // Intermediate level 13:45 – 15:15 Zmiana dynamiki – główne podstawy akcji i reakcji. Niezbędne narzędzia. // Intermediate level Cennik: 1 warsztat (1h 30min) – 70zł; Full Pass – 260zł Zapisy: biuro@ tel. 505 66 80 16 Dołącz do wydarzenia na fb:
. 537 202 318 666 725 58 740 779
tango a tango argentyńskie różnice
