Dominika Kaszuba: Utwór "Ta ostatnia niedziela" i ostatnia scena z filmu "Chrzest" sprawiły, że przyszedł mi na myśl jeden z filmów Andrzeja Wajdy. Czy chciałeś nakręcić współczesny "Popiół i diament"? Marcin Wrona: A! (śmiech) Nie, nie myślałem o tym. Ale przy moim poprzednim filmie, "Moja krew", gdy go pokazałem Andrzejowi Wajdzie powiedział, że takie powinno być zakończenie. Żeby bohater wylądował na jakimś śmietniku, pozostałym po Stadionie Dziesięciolecia. Tym razem w ogóle nie miałem takiego skojarzenia. Skojarzenie pojawiło mi się natomiast z innym filmem, ze "Spaleni słońcem" [Nikity Michałkowa]. Uświadomiłem sobie, że tam też jest bohater, który ucieka od własnej przeszłości do raju, który sobie stworzył. Ta przeszłość jakby się o niego upomina, w sposób nieunikniony zabiera mu też to, co kocha. Natomiast scena, o której mówisz, bardziej chodziło mi o odniesienie do mitu Kaina i Abla. No i jest to też scena, która zamyka, spina klamrą początek. Znów pojawia się woda, element związany z rytuałem. Scena stanowi również rodzaj pożegnania i zastępowania, wchodzenia w rolę. Chrzest nabiera tutaj wieloznaczności, ponieważ Janek przekształca się w zupełnie nowego człowieka. I czy jest to przekształcenie się w dobrego, czy w złego, chciałem, żeby widzowie sami to dostrzegli. Jedna i druga opcja są równie umotywowane i w zależności, kto jest jakim człowiekiem, tak to odbierze. Na tym zależało mi najbardziej. Kadr z filmu "Chrzest" W czasie przygotowań do realizacji filmu rozmawiałeś z więźniami. Czy oni pragną po wyjściu na wolność stworzyć sobie podobny do filmowego raj na ziemi? Diagnoza jest tu pesymistyczna. Gdy z nimi rozmawiałem, każdy mówił, że chce wyjść, natomiast więzienie jednak strasznie deprawuje i recydywa trafia tam na podatny grunt. Ci którzy wyszli, wracają przecież do więzienia. Są oczywiście tacy, którzy podejmują próby ucieczki od tego losu. Rozmawiałem z kilkoma, zwłaszcza z Igorem (który wziął scenariusz i go przerobił po swojemu, i dużo rzeczy z tego wykorzystałem w filmie). Teraz siedzi już trzeci raz, za zabójstwo. Igor rozpoczął pracę w podobnej firmie, jaką pokazuję w filmie. Kiedy właściciel zorientował się, że Igor miał epizody kryminalne, zaczął traktować go jak człowieka niższej kategorii i oszukiwać na pieniądze. Gdy lądujesz w więzieniu, to jest jednak równia pochyła. Ścierasz się ze złem, które działa destrukcyjnie na człowieka. No i jest też sumienie, które obciąża, nie daje spokoju. Tak jak u Janka, gdy zobaczył tortury. Wszyscy, z którymi rozmawiałem mówili, że mieli lub widzieli dokładnie takie reakcje. Opowiadali w jaki sposób odreagowują, że to się wiąże z próbą zachowania resztek człowieczeństwa. Ale nie ma drogi powrotnej i dlatego film spełni być może taką funkcję, że ktoś się zastanowi nad swoim życiowym wyborem. "Chrzest": oglądaj materiały wideo! Wspomniałeś o scenie tortur. Co myślisz o wpływie przemocy ukazanej w filmach na wzrost zachowań agresywnych w realnym życiu? Ważne jest, jaka intencja przyświeca reżyserowi, który tę przemoc pokazuje. Oczywiście zło jest bardzo filmowe. Polański całe życie eksploruje temat przemocy. Ważne, co z tego wynika. Czemu to służy. Jeżeli film zwiera tak zwaną "złą energię", czyli za intencjami reżysera stoi tylko to, że lubi on pokazywać zło, jestem przeciwny. Natomiast jeśli ukazujemy przemoc jako efekt złego wyboru człowieka i ukazujemy historię, która się wydarzyła, to może zadziałać jak hamulec. Wtedy oczywiście jestem za tym. Myślę też, że ważna jest forma. Przemocy jest teraz wszędzie strasznie dużo. Ludzie pozbywają się telewizorów, dlatego że włączamy telewizję i tu ktoś spadł, tam ktoś strzelał. Myślę, że nasze, twórców zadanie polega na tym, by nie kopiować tego, co jest w telewizji, tylko wydobywać znaczenie psychologiczne, ukazywać w jaki sposób ta przemoc oddziałuje na człowieka. Są takie filmy, które generalnie wstrzeliwują się w moment, stanowią komentarz do medialności przemocy w świecie. Film "Urodzeni mordercy" [Olivera Stone’a] pokazuje bohaterów, których bardzo lubimy, ale są mordercami. Generalnie oznacza to, że mordercy są teraz wszędzie w mediach, stają się popularni, są gwiazdami, a to jakaś bzdura. Jest taki drugi film, Michaela Haneke "Funny Games", który też dotyczy przemocy i w krzywym zwierciadłem pokazuje, w jaki sposób media lansują przemoc. Wydaje mi się, że takie filmy, właściwie odebrane, są odpowiednim komentarzem do tego, co się dzieje na świecie w kontekście przemocy. Jesteś też filmoznawcą, czy to nie przeszkadza Ci w pracy filmowca? Przeszkadza mi (śmiech). Ta rozmowa odnosi się też do mojej wiedzy filmoznawczej. Kino generalnie opowiada historie. W filmie trzeba się poddać tej historii. Oczywiście pracując nad scenariuszem, uruchamiam różnego rodzaju pola skojarzeniowe, ale, tak naprawdę, trzeba w pewnym momencie instynktownie wyczuć z jaką historią ma się do czynienia. Jeżeli to się uruchomi, wówczas zapomina się, że jest się filmoznawcą. Gdyby cały czas myśleć o tym, że taki film to już zrobił ktoś w Ameryce, a tutaj jakiś krytyk pewnie napisze to, a temu coś się nie spodoba... Nie wolno o tym myśleć! Foto: Onet Tomasz Schuchardt w filmie "Chrzest" No właśnie! Wiesz przecież, w jaki sposób pisze się recenzje i teksty krytyczne. Czy dzięki temu zachowujesz większy dystans do tekstów na temat własnej pracy niż reżyserzy, którzy nie mają takiego przygotowania? Tak, jestem względem niektórych osób lepiej wyedukowany. Wydałem nawet książkę, zbiór esejów. Generalnie odnoszę wrażenie, że gdy po studiach filmoznawczych poszedłem do szkoły filmowej, zobaczyłem, że język filmowy jest zupełnie czymś innym. Chodzi mi o to, że krytycy nie potrafią właściwie odczytać języka, który jest użyty w danym filmie. To wynika z różnych rzeczy. Najczęstszym błędem w patrzeniu na kino jest odczytywanie go poprzez własny pryzmat. To, co mówiłem też o robieniu filmów - należy wyczuć, z jakim filmem ma się do czynienia i podążać za nim. I patrzeć na każdy z osobna. Ktoś jest zwolennikiem np. psychoanalizy, ktoś inny zwolennikiem behawioryzmu, ktoś - kognitywizmu, inny - postmodernizmu i wszędzie widzi kody postmodernistyczne. Czasem napotka opór, bo jeżeli będzie patrzeć na współczesną twórczość Tarantino postmodernistycznie, to straci przyjemność oglądania filmu, który jest po prostu śmieszny. Poza tym, jeżeli ktoś taki nie dostrzeże kodów postmodernistycznych w nowym tytule i uważa, że to jest złe, to dla mnie absurd! Zwykłe przylepianie się do teorii. Ktoś inny jest pacyfistą i dlatego nie pójdzie na film wojenny. Ja tego nie kupuję. Przecież są pacyfistyczne filmy wojenne. Dlatego mam do tego dystans. Ale gdy ktoś napisze o mojej pracy coś złego, to oczywiście czytam i myślę o tym. Nie można zamykać się w klatce własnego wrażenia o sobie samym. A w czasie rozmowy z dziennikarzami też wiele zyskuję, bo zadaję sobie potem pytania i szukam na nie odpowiedzi. Dobrze, że te rozmowy są i po to są też filmy, żeby o nich rozmawiać. Natomiast studia filmoznawcze dały mi rodzaj dystansu. A dlaczego tym razem nie brałeś udziału w procesie pisania scenariusza? Dlatego, że w czasie gdy powstawał, pracowałem nad swoim pierwszym filmem (śmiech). Natomiast mój udział reżyserski był duży, wiele rzeczy w scenariuszu zmieniłem, choć podobał mi się od początku. Po przeczytaniu go odniosłem wrażenie, że mam do czynienia z historią, która jest oparta gatunkowo. Odebrałem go też jako historię umieszczoną w świecie, ale z ogromnym przesłaniem, tematem poświęcenia i ofiary. To moje wrażenie i z tego mojego wrażenia chciałem zrobić film. Wprowadziłem np. motyw siedmiu dni. Początek i koniec też zostały zmienione pod wpływem rozmów i dokumentalnego charakteru przygotowań. Nie robię filmów dokumentalnych, ale pracuję jak dokumentalista w czasie przygotowań. Zderzam rzeczywistość aktorów z prawdziwymi postaciami, które przeżyły podobne historie. Czuję się więc udziałowcem tej całej historii, a to, że akurat nie brałem udziału w samym procesie pisania, nie ma żadnego znaczenia, bo i tak reżyser nadaje ostateczny kształt. Jednym z autorów scenariusza jest natomiast Grażyna Trela, z którą pracowałeś również przy "Mojej krwi", a wcześniej w Teatrze TV. Jak doszło do waszego spotkania? Z Grażyną spotkałem się już w szkole w Katowicach. Była wolnym słuchaczem, chyba na roku wyżej. Zrobiłem na studiach film "Człowiek magnes", który bardzo się jej spodobał. Zaczęliśmy rozmawiać o wspólnym projekcie. I napisaliśmy tekst sztuki teatralnej, która została potem zrobiona dla Teatru TV. Pracowaliśmy razem jeszcze dwukrotnie. Grażyna jest bardzo konkretna. Zwarta. Z dużym nerwem. Poza tym zależało mi na elemencie kobiecości, żeby ktoś patrzył na moje historie z perspektywy drugiej płci. Nie chciałem, by film był zbyt hermetyczny. Ponadto Grażyna jest wielką aktorką, w latach 90. była gwiazdą i ma dobre wyczucie dialogu. Często odgrywała mi fragmenty scen, co bardzo pomagało mi zrozumieć, w jakim kierunku muszę podążać, jaki trop podjąć. Mieć takiego partnera na pokładzie, w swojej załodze, to jest duża przyjemność. A z jej strony duża pomoc. Foto: Onet Tomasz Schuchardt w filmie "Chrzest" Twoim stałym współpracownikiem jest też autor zdjęć Paweł Flis. Z Pawłem znamy się ze szkoły. Już na pierwszym roku zaczęliśmy razem robić ćwiczenia. On jest trochę moim przeciwieństwem. Jest takim mega spokojnym, bardzo rodzinnym facetem. Bardzo cenię ten jego rodzaj skupienia. Kiedy wchodzę na plan też lubię ciszę, spokój. Wchodzę w rodzaj, może nie medytacji, ale transu; taki rodzaj skupienia. Z Pawłem... my już praktycznie ze sobą nie rozmawiamy, tak dobrze się rozumiemy. Poza tym on jest też bardzo dobrym szwenkierem. Nie lubię operatorów, którzy kręcą swój film. Robimy film razem. Paweł wie, że jak aktor nie pociągnie, to nawet jeśli będą ładne zdjęcia czy ładne światło, to nie ma żadnego znaczenia. Wielokrotnie bywały takie sytuacje, że mówiłem "wiem, że nie skończyłeś jeszcze ustawiać światła, ale bierz kamerę i kręcimy, bo to za chwile zniknie i wtedy nawet jeśli wszystko będzie dobrze oświetlone, to już nie będzie tej sytuacji". Gdy pracuję z aktorami, żałuję czasem, że w trakcie prób nie są przebrani w kostiumy, że nie mam kamery, bo wydarzają się rzeczy, które są potem trudne do odtworzenia. Później na planie staram się więc dodawać nowy element, by stworzyć sytuację, która jest wyjątkowa, bo zdarza się właśnie teraz. Nie jest to sytuacja, w której aktorzy przychodzą jak do teatru i grają po raz sto pięćdziesiąty "Romea i Julię". To ma być dobrze przygotowane, ale jednak świeże. Tak, aby aktorzy odkrywali, przekraczali swoje możliwości. Paweł jest na to wyczulony. Opowiada o tym, a nie robi film wyłącznie z pięknymi zdjęciami. Jak się w takim razie czuje reżyser, gdy obaj jego aktorzy dostają nagrodę na festiwalu w Gdyni? W ogóle pierwszy raz w życiu widziałem taką sytuację, żeby dwaj aktorzy dostali nagrodę za główną rolę w jednym filmie. Natomiast uważam, że to bardzo fajnie, tym bardziej, że cała historia została tak zapisana w scenariuszu - jeden zastępuje drugiego. Nie wiadomo, który jest lepszy, który dojrzalszy. Choć dojrzalszy to może tak. To, co zagrali, to prawdziwa przyjaźń. Stworzyli tak mocny, tak nierozerwalny układ, że ciężko mi powiedzieć, który zagrał lepiej. Nawiązali relację i wprowadzali różnego rodzaju koloryt do scen. Jeden bez drugiego w ogóle by nie zagrał. Super, że zostali docenieni. Dla Wojtka [Zielińskiego] na pewno, ale też Tomek [Schuchardt], dla którego był to pierwszy film. Od razu wskoczył na półkę obok największych polskich aktorów. To świadczy o ich wielkim talencie, naszej wspólnej pracy i o tym, że się udało. W wywiadach wspominałeś, że "Chrzest" jest drugą częścią planowanej trylogii? Chciałbym. W "Chrzcie" jest widoczne nawiązanie do jednego z wątków w moim poprzednim filmie. Chciałbym to jeszcze raz wykorzystać. Tym bardziej, że - moje zboczenie filmoznawcze (śmiech) - to moja fascynacja możliwościami dramaturgicznymi. W tym roku obroniłem zresztą doktorat z dramaturgii. Istnieje wiele mitów, które z każdym nowym pokoleniem ludzie odkrywają na nowo. To by było ciekawe: nie szukać nowej historii, tylko wykorzystując dany motyw, zrobić z tego zupełnie inny film. To mnie pociąga. Chciałbym, żeby bohaterką była kobieta. I nie dlatego, że ktoś mi zarzuca, że robię takie męskie kino, zrobiłem przecież dwa spektakle Teatru TV z kobiecymi bohaterkami, tylko wydaje mi się, że to bardzo fajna sprawa. Foto: Onet Tomasz Schuchardt w filmie "Chrzest" W takim razie o kim będzie trzecia opowieść, jeśli "Moja krew" była historią Pięknej i Bestii, a "Chrzest" - Kaina i Abla? Jeszcze się nad tym nie zastanawiałem, aż tak głęboko, natomiast myślę, że to będzie raczej film o dwóch kobietach, które żyją w jednej osobie. Zobaczymy, co z tego wyniknie. Ale broń Boże nie będzie to o schizofrenii! (Śmiech) Znajdzie się w nim miejsce dla Roberta De Niro, który kilka lat temu, w czasie waszego spotkanie na Tribeca Film Festival powiedział ci, że mógłby rozważyć propozycję zagrania w filmie młodego, polskiego reżysera? No to jest takie marzenie, ale samo zatrudnienie Roberta, dlatego że jest Robertem De Niro, nie jest najważniejsze. Ważne jest, żeby miał rolę, która będzie do niego pasować. Ale też taką rolę, z którą zmierzyłby się po raz pierwszy, choć on tyle już zagrał. Odkrywanie nowych rzeczy, nowych wizerunków aktora jest tym, co mnie ciekawi. Sprawdziło się to w przypadku Adama Woronowicza, "Popiełuszki", który zagrał bandytę. Dziękuję za rozmowę. Rozmowa odbyła się w krakowskim Kinie Pod Baranami

Ostatni, Którzy Wyszli Z Raju. Read more. Recommend Documents. Ostatni pies . Ostatni Patrol . Ostatni Wladca Pierscienia . KIRYŁ J. YESKOV Ostatni Władca

Home Książki Fantasy, science fiction Ostatni, którzy wyszli z raju Zawartość zbioru: - „- Wróciłeś Sneogg, wiedziałam...” - Trzy kobiety Dona - Kara większa - Ostatni, którzy wyszli z Raju - Kocia obecność Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni. Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie: • online • przelewem • kartą płatniczą • Blikiem • podczas odbioru W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę. papierowe ebook audiobook wszystkie formaty Sortuj: Książki autora Podobne książki Oceny Średnia ocen 8,2 / 10 162 ocen Twoja ocena 0 / 10 Cytaty Powiązane treści

^{Ostatni, Którzy Wyszli Z Raju WRÓCIEEŚ SNEORG, WIEDZIAŁM I. Na podłodze kilka jasnych plam formowało rządek. Snorg lubił obserwować, jak powoli wędrowały po matowej wykładzinie. Odróżniały się od łagodnej poświaty panującej w Pokoju. Już dawno odkrył, że światło to wpada przez niewielkie okna pod sufitem.} {"type":"film","id":597708,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Pozdrowienia+z+raju-2012-597708/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Pozdrowienia z raju 2012-10-11 09:32:40 Nie podoba Wam się, że nie ma Hollywoodzkiej fabuły? Chciałbym nieśmiało zwrócić uwagę, że film jest oparty na faktach. To po pierwsze - i to jest jego pierwszy plus. Drugi, wielki plus, to neutralne ukazanie konfliktu. Widać, że reżyser nie opowiada się po żadnej ze stron. Komu to przeszkadza, niech lepiej idzie na jakąś hollywoodzką superprodukcję, np. Spidermana 2. Po trzecie: zarzuty, że film jest taki okrutny i w takim złym świetle przedstawia islamistów - tu wracam do wątku pierwszego, czyli: film oparty na faktach. Proszę pamiętać, że porwania dokonała grupa Abu Sayyaf, powiązani z Al-Kaidą rozłamowcy z FW MORO, najbardziej radykalna partyzantka w Azji Płd-Wschodniej, bynajmniej nie popierana przez lokalną ludność (w przeciwieństwie do konkurencyjnych partyzantek na Filipinach). Tak, film jest bardzo brutalny, ale czy naprawdę ktoś oczekiwał, że porywacze zaproszą zakładników na herbatkę?Partyzanci zaplanowali porwanie pracowników Banku Światowego, tyle że trochę się spóźnili: ważne persony wyjechały dzień wcześniej, a w hotelu zostali zwyczajni turyści, którzy wpadli w ten sposób w i ostatnia sprawa: dzięki Bogu film został nakręcony na Filipinach przez samych Filipińczyków a nie jakieś Hollywood, bo dostalibyśmy pewnie ciężkostrawną papkę z dużą porcją żenady. Reżyser wiernie trzymał się faktów (scenariusz został opracowany na podstawie relacji ocalałych zakładników), a gdyby to nakręcił Amerykanin, to pewnie zakładnicy sami by się uwolnili, przedarliby się przez dżunglę, skacząc na linach i unikając krokodyli (po drodze obowiązkowo wątek miłosny), a po powrocie do domu zapłakaliby ze wzruszenia na widok amerykańskiej flagi. Na szczęście film wiernie trzyma się faktów i jest nakręcony w surowym w tym filmie były relacje porywacze - zakładnicy, oraz całkowita obojętność władz wobec porwanych (robi się głośno dopiero, kiedy porywacze grożą, że zaczną zabijać białych). Film jest czymś w rodzaju studium zachowań ludzkich w sytuacji ekstremalnej, przy czym dotyczy to tak porywaczy, jak porwanych. Co rzuca się w oczy, to fakt, że partyzanci liczą się z tym, że długo nie - jest to dobre (choć brutalne), dające do myślenia kino. Reżyser specjalizuje się zresztą w takich filmach: przykładem jest "Kinatay", mocne studium patologii Manilskiego półświatka. jacpod ocenił(a) ten film na: 6 c3976667 Wiesz co?Przekonałeś mnie,dzisiaj leci na Ale kino! więc co zobaczę.... c3976667 Komu się nie podoba niech idzie na Spidermana 2! Rzeczowo. To do mnie przemówiło. Jeszcze chwilę temu uważałem że film Mendozy jest raczej przeciętny, słabo zrealizowany (ta trzęsąca się kamera - czy musiała się trząść cały czas?), topornie zagrany, chaotycznie zmontowany. A tymczasem, skoro zostałem wysłany na Spidermana 2, muszę zrewidować swoje poglądy... Rzeczywiście holliwoodzki, popcornowy blockbuster to nie jest. Chwała kiedy pozostaje mi wybór między gniotem a filmem przeciętnym to chyba wolę przerzucić się na fonię.... Czemu nie napisałeś np. Jak wam się nie podoba to lepiej idźcie na coś Felliniego! Albo Godarda! Albo inny staroć! Jak nie rozumiecie to oglądajcie sobie te wasze ambitne kino przez duże Ki. Ciekawe, zawsze jak broni jakiegoś "dzieła" to wysyła oponentów na amerykańską produkszczynę.... Ta kwestia wymaga naukowej analizy! ;DAha. To dobrze, że reżyser nie opowiada się za żadną ze stron - w końcu okrutni radykałowie z maczetami to też ludzie, w gruncie rzeczy swoje chłopaki! Tylko trochę brutalni, no hmm najbardziej radykalni na Filipinach, ale cóż takie fakty;)Zresztą najbardziej brutalny to był poród pół-żywego dziecka. Ten to był mały terrorysta, porządnie mnie zestresował! Swoją drogą bardzo dobra scena (szczerze). Reszta to bieganie z maczetami vide początkowa pogoń za dwoma (?) narzekałbym też tak bardzo na Amerykanów, nie wszyscy mają w głowach popcorn;) Targrash świetna riposta, którą w pełni popieram. Ja też zauważyłem dziwną prawidłowość, a właściwie dwie: bardzo często tzw. ambitne filmy artystyczne są po prostu nudne. Nie mam nic przeciwko takim filmom, nawet więcej: chętnie je oglądam jeżeli jest co oglądać. Bardzo duża ich liczba wygląda mniej więcej tak: znany reżyser, lub scenarzysta ma wizję filmu ambitnego o walorach artystycznych (oczywiście wg definicji tych walorów stworzonych przez danego stwórcę). Wychodzi gniot, ale koledzy po fachu - różnej maści krytycy, członkowie szacownych gron, ludzie, którzy coś znaczą w światku artystycznym albo tak im się wydaje (należy koniecznie dodać: światku także tzw. poprawnym politycznie...) nie dadzą zginąć naszemu twórcy, oj nie. I sypią się nagrody na licznych festiwalach, pojawiają się (nie wiem tylko jakim cudem...) wysokie i bardzo wysokie oceny w licznych internetowych rankingach (na Filmweb też, a jakże....) . A że film jest źle zrobiony, ciężkostrawny, wykazuje wybitne cechy przerostu formy nad treścią - to mało ważne. I jeszcze ważniejsze: nasz artysta nie kręci filmów dla publiczności. On je tworzy dla siebie! Tak! On musi coś wykrzyczeć, wyznać, coś co go gnębiło i nie dawało zasnąć właściwie od dzieciństwa. A że to często mało kogo obchodzi...? Ileż to razy słyszałem i widziałem takie wyznania w różnego rodzaju dokumentach i rozmowach z owymi twórcami. I wspomniana wyżej "hollywoodzka fabuła" nie ma tu nic do rzeczy. Co do filmu Pozdrowienia z raju, dodam tylko, abyście zwrócili uwagę na fatalnie zagraną rolę przez Isabelle Huppert, która nie dosyć, że wygląda jak upiór (ta pokancerowana, pomarszczona skóra... br....), to jeszcze snuje się po ekranie, jak zjawa - apatyczna, wyniosła i jakby ciężko chora. Ten film uważam po prostu za nieudany i - w miarę upływu czasu projekcji - coraz bardziej nudnawy! Targrash Już nie będę powielał wypowiedzi przedmówcy... @:-) i wpadał w egzaltację na temat wypowiedzi założyciela każdym razie masz mój głos!!! @:-) c3976667 Kolega rozprawia tu o historycznych faktach tylko to nie ma nic wspólnego z tym jak jest traktowany ten film!A jest po prostu nędzny!!! Bez znaczenia czy oparty na prawdziwych wydarzeniach czy kompletna fikcja!Ludzie codziennie się bzykają i to są fakty, ale to nie przemawia za tym żeby uznawać pornosy za arcydzieła mieli do czynienia z produkcją dokumentalną to wtedy co innego, mogli byśmy dyskutować i pewnie w wielu kwestiach miałbyś rację. Jednak to jest utwór fabularny i parafrazując słowa jednego z przedmówców nędzna jest gra aktorów (z resztą tych aktorów to w tym filmie jest niewielu, nawet skądinąd powszechnie znana "profesjonalistka" raczej pewnie wolałaby zapomnieć o tym występie @:-), bo resztę to raczej bym określił jako statystów, a nie aktorów), nędzna jest realizacja i montaż i nędzna jest zapewne reżyseria, a nawet scenariusz chociaż częściowo napisany przez życie!

Marek S. Huberath – Ostatni, którzy wyszli z raju (okładka) Wydawnictwo Zysk i S-ka, 1996 Liczba stron: 277 Forma wydania: papierowa Moja ocena: 5/6 Ostatni, którzy wyszli z raju to zbiór tematycznie zróżnicowanych opowiadań, nawiązują one jednak do jednego: ludzkiej natury. W każdym z nich występuje niestabilna sytuacja

KRYTERIA OCENY STANU - prosimy o zapoznanie się z nim przed dokonaniem zakupu: bardzo dobry : książki z niezauważalnymi lub minimalnymi śladami użytkowania, takimi jak drobne przybrudzenia krawędzi kartek, drobne zagięcia rogów czy obtarcia okładki/obwoulty, ewentualnie z delikatnymi oznakami upływu czasu, np. lekko pożółkłymi krawędziami kartek. dobry : książki noszące normalne ślady użytkowania, takie jak przybrudzenia krawędzi kartek wynikające z kartkowania podczas czytania, niewielkie przybrudzenia stron, zagięcia rogów kartek, uszkodzenia okładki lub obwoluty itp., a także nieraz znaczne oznaki upływu czasu. Pomimo użytkownia i upływu czasu – w dobrym stanie technicznym i bez większych uszkodzeń. dostateczny : książki mocno sfatygowane przez poprzednich użytkowników i/lub upływ czasu. ZAWSZE INFORMUJEMY O : popisaniach poprzednich właścicieli itp. Wpisach własnościowych, pieczątkach bibliotecznych, zaznaczeniach tekstu itp., jak również fizycznych defektach typu pęknięcia bloku książki, szczeliny między kartkami, rozdarcia wyklejki okładki, pofałdowania kartek, plamy, przebarwienia itp. Jeśli więc w opisie stanu nie ma o nich informacji oznacza to, że się takowych nie dopatrzyliśmy – jeśli masz wątpliwości napisz do nas – chętnie udzielimy dodatkowych informacji :)

. 469 461 534 365 312 719 647 128

ostatni którzy wyszli z raju